چسبندگی پوست شکم بعد از ابدومینوپلاستی: چگونه از آن پیشگیری کنیم؟

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی یکی از شایع‌ترین نگرانی‌هایی است که بسیاری از افراد چند هفته پس از عمل تجربه می‌کنند؛ وضعیتی که در آن پوست به لایه‌های زیرین می‌چسبد و ظاهر شکم صاف و یکدست نمی‌شود. این مشکل معمولا به دلیل التهاب، جمع شدن مایعات، یا شکل‌گیری زودهنگام بافت فیبروز ایجاد می‌شود و اگر در همان روزها و هفته‌های اولیه مدیریت نشود، می‌تواند به نامنظمی‌های دائمی در سطح پوست منجر شود.

خبر خوب این است که بخش زیادی از این چسبندگی‌ها قابل پیشگیری هستند. کافی است بدانید:

• چه زمانی باید ماساژ را شروع کنید؟
• چگونه گن مناسب انتخاب کنید؟
• چه حرکات ساده‌ای به بهبود لنف‌درناژ کمک می‌کنند؟
• و چه اشتباهاتی می‌توانند فرایند ترمیم پوست را مختل کنند؟

در واقع، رعایت همین چند نکته کلیدی بیشترین تاثیر را در جلوگیری از چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی و حفظ فرم طبیعی شکم دارد. از این رو، در این مقاله از مطب دکتر نجف بیگی، به بررسی همه جانبه چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی از چگونگی ایجاد آن، تا علائم و مهم‌تر از همه روش‌های پیشگیریمی‌پردازیم.

چسبندگی پوست شکم بعد از ابدومینوپلاستی چیست؟

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی عبارت است از اتصال غیرطبیعی یا چسبیدن فلپ پوستی به ساختارهای زیرین (فاسیا یا بافت چربی) که در نتیجه تشکیل بافت فیبروتیک و پرشدن فضای مرده پس از جراحی ایجاد می‌شود. این پدیده به‌صورت:

• نواحی سفت، کشیده یا عدم لغزندگی پوست نسبت به عمق
• احساس ناکامل بودن کانتور
• یا حتی درد موضعی

بروز می‌کند. بنابراین شناخت مکانیسم، زمان ظهور و روش‌های پیشگیری اهمیت بالایی دارد. تکنیک‌هایی مانند دوخت‌های کششی (progressive tension sutures) و استفاده از چسب‌های بافتی یا درن‌ها برای کاهش فضای مرده و ریسک تجمع مایع (سروم) به‌کار می‌روند و حتی انتخاب بین روش‌های جراحی مانند ابدومینوپلاستی کامل یا مینی ابدومینوپلاستی روی احتمال ایجاد چسبندگی اثرگذار است.

برای بیمارانی که قصد جراحی ابدومینوپلاستی دارند، آگاهی از احتمال جابه‌جایی ناف در ابدومینوپلاستی و در پی آن انتخاب بهترین جراح ابدومینوپلاستی در تهران یا نقش کلیدی در کاهش عوارض از جمله چسبندگی پوست ایفا می‌کند.

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی در چه روزهایی بعد از عمل بیشتر ظاهر می‌شود؟

چسبندگی پوست اغلب چند مرحله‌ دارد:

• در روزهای اول تا یک هفته، التهاب حاد و تجمع مایع (سروم) بیشتر محتمل است؛ سروم معمولا در هفته اول تا سوم پس از عمل خود را نشان می‌دهد و اگر تخلیه یا مدیریت نشود، زمینه تشکیل بافت فیبروتیک و چسبندگی را فراهم می‌کند.
• مرحله پرولیفراتیو (۳–۲۱ روز) محل تشکیل بافت گرانولاسیون و آغاز فیبروز است؛ بنابراین هفته دوم تا چهارم زمانی است که اولین علائم چسبندگی یا گره‌های فیبروتیک قابل لمس می‌شوند.
• دوره ریمدلینگ که از حدود سه هفته آغاز و تا چند ماه ادامه می‌یابد، تعیین‌کننده تثبیت یا برگشت‌ناپذیری چسبندگی است؛ در این فاصله درمان‌های غیرجراحی (ماساژهای تخصصی، Lymphatic drainage، اولتراسوند مداخله‌ای یا تزریق آنزیمی در موارد انتخابی) موثرتر‌اند.

مطالعات مروری تاکید می‌کنند که مداخله زودهنگام در مواجهه با سروم یا التهاب مزمن، احتمال نیاز به درمان‌های تهاجمی بعدی را کاهش می‌دهد. بنابراین، بیشترین تمرکز باید در هفته اول تا چهارم و همچنین کنترل طولانی‌مدت تا ۳–۶ ماه انجام شود.

مهم‌ترین علائم چسبندگی پوست شکم؛ از سفتی تا چروک‌های موضعی

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی اغلب در پی تجمع مایع (سروم)، التهاب مزمن یا روند ترمیم نامنظم رخ می‌دهد و با علائمی مثل مناطق سفت، کم‌شدن حرکت طبیعی پوست نسبت به عمق، خط‌خوردگی یا چروک‌های موضعی و گاهی درد یا حساسیت همراه است. شناخت این علائم به تصمیم‌گیری در مورد مراقبت‌های بعد از عمل، انتخاب تکنیک‌های پیشگیرانه و زمان‌بندی مداخلات کمک می‌کند. همچنین دانستن این علائم و تفاوت ابدومینوپلاستی و مینی ابدومینوپلاستی می‌توان شانس وقوع عوارض را با انتخاب روش درمان مناسب کاهش دهد. شواهد علمی نشان می‌دهد که کنترل فضای مرده و مدیریت سروم نقش محوری در پیشگیری از شکل‌گیری فیبروز و چسبندگی ایفا می‌کند.

چه زمانی باید نگران شد؟ علائم هشداردهنده برای مراجعه فوری

اگر بعد از ابدومینوپلاستی با هر یک از موارد زیر مواجه شدید، باید سریع به پزشک یا جراح خود مراجعه کنید:

1. ناحیه‌ای از پوست که به‌سرعت سفت و گره‌ای می‌شود یا حالت تخته‌ای پیدا می‌کند.
2. قرمزی پراکنده همراه با افزایش درد موضعی یا تب که علامت عفونت یا التهاب فعال است.
3. برآمدگی‌های گرد یا نواحی متحرک که ناگهان افزایش حجم می‌دهند (ممکن است سروم تحت فشار باشد یا خون‌ریزی موضعی رخ داده باشد).
4. کاهش ناگهانی حس یا تغییر رنگ پوست گاهی یکی از نشانه‌های اختلال در خون‌رسانی است.

این علائم در هفته‌های اول تا سوم پس از عمل بحرانی‌ترند؛ زیرا مرحله پرولیفراتیو و تجمع مایع در این بازه بیشترین ریسک را دارد. درمان زودهنگام سروم (تخلیه با سوزن یا درن‌گذاری مجدد)، آنتی‌بیوتیک‌درمانی در موارد مشکوک به عفونت و ارزیابی برای اصلاح جراحی در موارد فیبروز گسترده می‌تواند از نیاز به عمل‌های پیچیده‌تر بعدی جلوگیری کند.

علائمی که طبیعی هستند و با گذشت زمان برطرف می‌شوند

بخشی از واکنش التهابی و تورم پس از ابدومینوپلاستی طبیعی است:

• تورم عمومی، حساسیت خفیف، و ناپایداری کانتور در ۲–۶ هفته اول شایع است و معمولا با پوشیدن گن، استراحت نسبی، ماساژهای تخصصی و پیگیری معاینات دوره‌ای کاهش می‌یابد.
• احساس کشیدگی یا نقاطی از عدم تقارن سطحی که به‌تدریج با کاهش ادم هموار می‌شود، غالبا جزو روند التیام طبیعی به‌شمار می‌آید.
• همچنین وجود ترشح شفاف (مقدار کم سروم) در روزهای ابتدایی بدون علائم سیستمیک صرفا نیاز به پایش دارد. اما اگر علائم ثابت مانده یا تشدید شوند (مثلاً سفتی موضعی که بعد از ۶–۸ هفته برطرف نشود)، احتمال تبدیل‌شدن به چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی بیشتر است و نیاز به بررسی دقیق‌تر وجود دارد.

علت‌های اصلی چسبندگی پوست شکم بعد از ابدومینوپلاستی

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی هنگامی رخ می‌دهد که فلپ پوستی جدید پس از جراحی با بافت‌های زیرین (فاسیا یا چربی زیرجلدی) به‌صورت نرمال جابه‌جا نشود و بافت فیبروتیک بین دو لایه شکل بگیرد. علت‌های اصلی این پدیده معمولا ترکیبی‌اند:

• ایجاد فضای مرده (dead space) بعد از بلندکردن فلپ،
• تجمع مایع (سروم)،
• التهاب موضعی مزمن و نیروی کششی یا لغزشی بین لایه‌ها.

انتخاب تکنیک جراحی در عمل ابدومینوپلاستی روی حجم فضای مرده و شدت آسیب لنفاتیک اثر می‌گذارد؛ همین عوامل تعیین‌کننده ریسک چسبندگی هستند. همچنین مداخلاتی مثل جابه‌جایی ناف در ابدومینوپلاستی یا همراه‌سازی لیپوساکشن می‌تواند ساختارهای لنفاتیک و عروقی را تحت تاثیر قرار دهد و احتمال جمع شدن مایع را افزایش دهد. مطالعات نشان می‌دهند که روش‌هایی مثل progressive tension sutures (دوخت‌های پروگرسیو) و مدیریت مناسب درن/سروم، ریسک سروم و در نتیجه تشکیل چسبندگی را کاهش می‌دهند.

نقش لایه‌های پوست و بافت همبند در ایجاد چسبندگی

پوست از چند لایه تشکیل شده: اپیدرم، درم و لایه زیرجلدی که شامل فاسیا و بافت چربی است؛ ترمیم این لایه‌ها پس از جراحی فرایندی پیچیده از التهاب، تکثیر Prolifration و ریمدلینگ است. هرگاه در زمان بلند کردن فلپ، لایه فاسیا یا شبکه لنفاتیک آسیب ببیند یا فضای مرده بزرگ باقی بماند، حرکت طبیعی فلپ نسبت به لایه عمقی کاهش پیدا می‌کند و فیبروبلاست‌ها با تولید ماتریکس خارج‌سلولی و کلاژن، ناحیه را به‌هم می‌چسبانند.

از دید مکانیکی، نیروهای اصطکاک و تنش‌های برشی بین فلپ و فاسیا در صورتی که با بخیه‌گذاری مناسب یا تکنیک‌های بخیه quilting کنترل نشوند، تحریک به تشکیل بافت اسکار و تثبیت چسبندگی می‌کنند. بنابراین هرچه آسیب جراحی به لایه‌های همبند کمتر، و تدابیر حذف فضای مرده (مانند PTS یا درن‌گذاری هدفمند) دقیق‌تر شود، احتمال چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی کمتر می‌شود.

آیا سیستم لنفاوی و تورم طولانی‌مدت باعث چسبندگی می‌شود؟

بله. اختلال در شبکه لنفاوی و تورم طولانی‌مدت (ادم یا سروم مزمن) یکی از مسیرهای مهم منتهی به چسبندگی است. وقتی مایع بین فلپ و فاسیا تجمع کند، روند التهابی طولانی می‌شود و حضور مایع باعث مهاجرت سلول‌های التهابی و فیبروبلاست‌ها می‌شود؛ این سلول‌ها ماتریکس فیبروتیک تولید می‌کنند که نهایتا به چسبندگی منتهی می‌شود. هم پژوهش‌های بالینی و هم مرورهای سیستماتیک گزارش کرده‌اند که مدیریت زودهنگام سروم (تخلیه سوزنی، درن یا PTS) و درمان‌های کمکی مثل ماساژ لنفاتیک دستی می‌توانند میزان فیبروز را کاهش دهند. بنابراین هر تلاشی برای حفاظت از ساختارهای لنفاتیک در حین جراحی و کاهش تورم پس از عمل، نقش پیشگیرانه در کاهش چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی ایفا می‌کند.

تأثیر پانسمان اشتباه یا گن نامناسب

پانسمان و گن پس از ابدومینوپلاستی هدف‌های مشخصی دارند:

• کاهش ادم
• پشتیبانی از فلپ
• کمک به شکل‌گیری کانتور نهایی.

اما پانسمان خیلی فشرده یا گن نامتناسب می‌تواند عواقبی ایجاد کند. فشار بیش از حد منجر به اختلال گردش خون و لنفاوی، افزایش ایستایی مایع و نواحی نکروتیک موضعی می‌شود که همه این‌ها ریسک التهاب مزمن و فیبروز را بالا می‌برد. از طرف دیگر گن خیلی شل یا قرارگیری نامناسب نمی‌تواند فضای مرده را کنترل کند و گاهی باعث افزایش تجمع سروم می‌شود. تحقیقات اخیر درباره تاثیر لباس‌های فشرده‌سازی compression garments نتیجه‌گیری قاطعی ارائه نمی‌کنند. بعضی مطالعات کاهش سروم را گزارش کرده‌اند و بعضی دیگر دیده‌اند که گن می‌تواند فشار داخل شکمی را بالا ببرد یا اثری معنی‌دار ایجاد کند. مهم‌ترین نکته عملی این است که پانسمان و گن طبق توصیه جراح انتخاب و تنظیم شود تا هم از ادم کاسته شود و هم فشار مضر ایجاد نگردد.

چگونه از چسبندگی پوست شکم پیشگیری کنیم؟

پیشگیری از چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی هدفی ترکیبی است:

• کنترل فضای مرده
• مدیریت مایع (سروم)
• کاهش التهاب و هدایت درست فرایند ترمیم.

اقدام‌های پیشگیرانه شامل:

• ماساژ تخصصی (دِرِینِیج لنفاتیک)
• انتخاب و تنظیم صحیح گن یا پانسمان
• شروع تحرک ملایم در بازه زمانی ایمن
• تغذیه ضدالتهابی

است. هر یک از این مداخلات با کاهش ادم یا تحریک کنترل‌شده ترمیم، احتمال تبدیل یک التهاب گذرا به فیبروز پایدار و چسبندگی را کم می‌کنند؛ شواهد مروری و کارآزمایی‌ها این رویکرد ترکیبی را توصیه می‌کنند.

بهترین روش‌های ماساژ بعد از ابدومینوپلاستی و زمان شروع آن

ماساژ لنفاتیک دستی (manual lymphatic drainage) هدفش تسهیل خروج مایعات بینابینی و کاهش ادم است؛ مطالعات و راهنماهای بالینی معمولا شروع جلسه‌ها را از ۳–۷ روز پس از ابدومینوپلاستی و تکرار ۲–۳ جلسه در هفته برای ۳–۴ هفته نخست توصیه می‌کنند. ماساژ باید توسط فیزیوتراپیست آموزش‌دیده و با فشار بسیار ملایم و در مسیر لنفاتیک انجام شود تا از جابه‌جایی بافت یا تشدید خون‌ریزی جلوگیری کند. مداخلات زودهنگام که ادم و سروم را کنترل کنند، ریسک فیبروز و در نتیجه چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی را کاهش می‌دهند.

گن استاندارد چه ویژگی‌هایی دارد و چطور باید استفاده شود؟

گن استاندارد باید حمایت یکنواخت، فشرده‌سازی قابل تنظیم و تهویه مناسب داشته باشد؛ چرا که:

• فشار بیش از حد یا گن نامتناسب می‌تواند جریان لنفاوی و خون‌رسانی را مختل کند.
• در حالی که گن خیلی شل کنترل فضای مرده را کاهش می‌دهد.

مدت استفاده معمولا روزانه (به‌جز هنگام استحمام) برای ۱–۳ هفته به‌صورت تمام‌وقت و پس از آن شبانه برای چند هفته دیگر است، اما شواهد کلی ضعیف‌اند و جراح بر اساس وضعیت فردی تصمیم می‌گیرد. هدف اصلی کاهش ادم و تثبیت فلپ برای جلوگیری از تجمع مایع است که به نوبه خود از چسبندگی جلوگیری می‌کند.

نقش تحرک ملایم در جلوگیری از چسبندگی بافت‌ها

تحرک زودهنگام و ملایم (پیاده‌روی سبک، حرکات کششی محدود) به بهبود گردش خون و لنف کمک می‌کند. در مدل‌های مختلف جراحتی نشان داده شده که کاهش بی‌حرکتی خطر تشکیل چسبندگی را کم می‌کند. البته باید از حرکات شدید یا بلند کردن وزن سنگین بدون اجازه جراح پرهیز شود. برنامه بازتوانی تحت نظر فیزیوتراپیست می‌تواند تعادل بین تحرک مفید و محافظت از نواحی ترمیم را تضمین کند. تحرک منطقی یکی از ستون‌های پیشگیری از چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی است.

رژیم غذایی ضدالتهاب برای کاهش احتمال چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی

رژیم غنی از پروتئین کافی، ویتامین‌های A و C، روی، اسیدهای چرب امگا-۳ و پلی‌فنول‌ها می‌تواند فاز التهابی ترمیم را سازگار کند و کیفیت ریمدلینگ را بهبود بخشد. شواهد نشان می‌دهد مکمل یا مصرف مواد غذایی ضدالتهاب (ماهی چرب، میوه‌ها و سبزی‌های غنی از آنتی‌اکسیدان، زردچوبه به‌عنوان منبع کورکومین) می‌تواند التهاب مزمن را کاهش دهد؛ با این حال، متعادل بودن و مشاوره با پزشک/تغذیه‌درمانگر مهم است تا تداخل دارویی یا افزایش خطر خون‌ریزی ناشی از برخی مکمل‌ها کنترل شود. تغذیه هدفمند بخشی موثر از برنامه پیشگیری جامع در برابر چسبندگی پوست پس از ابدومینوپلاستی است.

تکنیک‌های پزشکی برای کاهش یا رفع چسبندگی پوست شکم

برای مقابله با چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی، تکنیک‌های پزشکی مختلفی وجود دارند که علاوه بر ماساژ ساده، روش‌های تخصصی‌تر مثل ماساژ لنف‌دریناژ حرفه‌ای، ساب‌سیژن با ترکیب‌های درمانی و حتی لیزر فرکشنال را در بر می‌گیرند. این مداخلات با هدف شکستن فیبروز زیرپوستی، بهبود گردش مایع لنفاوی و بازسازی بافت طراحی شده‌اند تا کانتور شکم را بهبود دهند.

ماساژ لنف‌دریناژ حرفه‌ای (LDM)

ماساژ لنف‌دریناژ حرفه‌ای یکی از روش‌های غیرتهاجمی اولویت‌دار برای کاهش چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی است. این تکنیک با فشار ملایم و جهت‌دار، سیستم لنفاوی را تحریک می‌کند تا مایع جمع‌شده (سروم) تخلیه شود و ادم کاهش یابد. کاهش ادم باعث کاهش التهاب و جلوگیری از ایجاد بافت فیبروتیک می‌شود که عامل اصلی چسبندگی است. در مطالعات پس از جراحی مختلف گزارش شده که ماساژ لنف‌دریناژ به بهبود تورم، نرم‌تر شدن بافت و کاهش نواحی سفت کمک می‌کند. این روش معمولا توسط فیزیوتراپیست‌های آموزش‌دیده انجام می‌شود. انجام این ماساژ باید خیلی زود بعد از جراحی آغاز شود تا بیشترین اثر پیشگیری از چسبندگی را بگذارد.

ساب‌سیژن و درمان‌های کلینیکی مشابه

ساب‌سیژن یک روش جراحی با حداقل ‌تهاجم است که برای رهاسازی بافت‌هایی به‌هم چسبیده و فیبروز زیرپوستی به‌کار می‌رود. در این روش، پزشک با استفاده از سوزن مخصوص یا سوزن Nokor، رشته‌های فیبروتیک که پوست را به لایه‌های عمقی‌تر چسبانده‌اند، آزاد می‌کند. این تکنیک در درمان اسکارهای جوش و فرورفته امتحان شده و اثربخشی آن مستند شده است. بعد از آزادسازی، اغلب از چربی تزریقی (fat grafting) نیز استفاده می‌شود تا فضای خالی زیر پوست پر شود و فیبرهای کلاژنی دوباره بازسازی شوند. این روش می‌تواند چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی را کاهش داده و به نرمی بهتر و کانتور متقارن کمک کند.

لیزر فرکشنال بعد از ابدومینوپلاستی؛ آیا همیشه لازم است؟

لیزر فرکشنال (Fractional Laser) یکی از گزینه‌های تهاجمی‌تر برای اصلاح اسکار فیبروتیک و بافت چسبنده است. این نوع لیزر با ایجاد ستون‌های میکروترمال در پوست، باعث تحریک بازسازی کلاژن و نرم‌تر شدن فیبروز می‌شود. بعد از جراحی ابدومینوپلاستی، لیزر فرکشنال می‌تواند برای کاهش نواحی سفت و اسکار زیرپوستی استفاده شود و جریان خون و ترمیم بافت را بهبود دهد. با این حال، «همیشه» لازم نیست؛ چون بعضی بیماران با ماساژ لنف‌دریناژ یا ساب‌سیژن جواب خوبی می‌دهند و به مداخله لیزری نیازی ندارند. همچنین لیزر ممکن است ریسک‌هایی مثل سوختگی، تغییر رنگ پوست یا التهاب مجدد ایجاد کند، پس تصمیم برای استفاده از آن باید بر اساس ارزیابی دقیق وضعیت چسبندگی، ضخامت اسکار و مشورت با بهترین جراح پلاستیک یا متخصص پوست گرفته شود.

نقش جراح در جلوگیری از چسبندگی پوست؛ چرا انتخاب متخصص مهم است؟

انتخاب یک جراح ماهر و باتجربه در عمل ابدومینوپلاستی نقش بسیار حیاتی در پیشگیری از چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی دارد. تکنیک‌های جراحی، نحوه مدیریت فضاهای مرده و برداشت بافت، همه عواملی هستند که در تجربه جراح و دانش او تعیین‌کننده‌اند. یک جراح متخصص می‌تواند با به‌کارگیری روش‌های مدرن بافتی خطر تجمع مایع و فیبروز را کاهش دهد و به ترمیم سالم‌تر و ظرافت کانتور کمک کند.

تکنیک‌های مدرن ابدومینوپلاستی برای کاهش چسبندگی بافتی

جراحان پیشرفته از تکنیک‌هایی مانند دوخت‌های تنش پراگِسیو PTS یاquilting sutures استفاده می‌کنند تا فضای مرده بین فلپ پوست و فاسیا را حذف کنند. این دوخت‌ها مانع حرکت اصطکاکی (shearing) بین لایه‌ها می‌شوند که یکی از دلایل تشکیل مایع (سروم) و در نهایت فیبروز است. مطالعات نشان داده‌اند که به‌کارگیری چنین تکنیک‌هایی به‌طور معنی‌داری میزان عوارض مانند سروم و چسبندگی را کاهش می‌دهد.
همچنین تکنیک حفظ فاسیای «Scarpa» هنگام بلند کردن فلپ به کاهش تروما لنفاتیک و تشکیل چسبندگی کمک می‌کند.

تجربه جراح در مدیریت لایه اسکار و فضاهای مرده

تجربه جراح بسیار مهم است زیرا مدیریت اسکار و فضای مرده (dead space) به دقت و توجه زیاد نیاز دارد. یک جراح با مهارت بالا هنگام بستن فلپ پوست، بافت‌ها را به‌نرمی در جای خود قرار می‌دهد، دوخت‌های تنش را با فواصل مناسب می‌گذارد و به آرامی فضاهای مرده را می‌بندد. او همچنین به خوبی درباره لزوم استفاده از درن یا چسب بیولوژیک (مثل چسب فیبرینی) برای کاهش فضای مرده تصمیم می‌گیرد. مطالعات نشان داده‌اند که با تجربه کافی، می‌توان تعداد عوارض مانند سروم، باز عمل و فیبروز را کاهش داد.

سخن پایانی

چسبندگی پوست بعد از ابدومینوپلاستی یکی از چالش‌های شایع دوران نقاهت است. مشکلی که اگر زود تشخیص داده و مراقبت‌ها درست انجام شوند، قابل کنترل و حتی قابل پیشگیری است. آنچه از تمام بررسی‌ها مشخص می‌شود این است که سه عامل بیشترین نقش را در کاهش این عارضه دارند:

• تکنیک صحیح جراحی
• مراقبت اصولی بیمار
• مدیریت علمی تورم و التهاب

انتخاب جراح، مهم‌ترین مرحله پیش از عمل است؛ زیرا روش‌های پیشرفته مانند بخیه‌هایی با هدف کاهش تنش‌، بستن فضای مرده و تکنیک‌های مدرن لیفت فلپ می‌توانند احتمال ایجاد چسبندگی را به‌شدت پایین بیاورند. پس از عمل نیز رعایت نکاتی مثل ماساژ درست، گن استاندارد، تحرک ملایم، تغذیه ضدالتهاب و پیگیری دقیق علائم هشداردهنده، مسیر ترمیم را ایمن و پیش‌بینی‌پذیر می‌کند.

اگر هدف شما داشتن شکمی صاف، یکدست و بدون ناهمواری است، حتما مراقب کیفیت انتخاب‌هایتان باشید-از جراح تا مراقبت‌های پس از عمل. برای یک تجربه ایمن و مطابق با دانش و استانداردهای روز، می‌توانید از خدمات کلینیک زیبایی دکتر نجف بیگی استفاده کنید. جایی که روند جراحی تا بهبودی با نظارت دقیق و آگاهی کامل همراه می‌شود تا بهترین نتیجه و کمترین عارضه را تجربه کنید.

سوالات متداول